Μύρισαν Χριστούγεννα!

Χθες μύρισαν Χριστούγεννα στο σπίτι! Όχι, δεν έφτιαξε κουραμπιέδες και μελομακάρονα η μαμά (δεν είπαμε ότι δεν πρέπει να σηκώνεται από το κρεβάτι; Το ξεχάσατε;). Χθες λοιπόν ήρθε ο μπαμπάς στο σπίτι με μια τεράστια χριστουγεννιάτικη σακούλα στα χέρια, την άνοιξε και έδωσε στη μαμά ένα τεράστιο πακέτο τυλιγμένο με ένα φανταχτερό κόκκινο τούλι δεμένο με χρυσή κορδέλα!

Εγώ από μέσα μου ευχόμουν να είναι κάτι για μένα, τελευταία μου αρέσουν πολύ τα δώρα! Και ναι!!! Ήταν για μένα! Από τη χαρά μου άρχισα να κουνάω χεράκια και ποδαράκια ρυθμικά! Η κουβερτούλα που έβγαλαν από μέσα ήταν τόσο απαλή (εγώ δεν την έπιασα ακόμα, αλλά για να το λέει η μαμά και ο μπαμπάς εγώ τους πιστεύω), τα κορμάκια μαλακά και ζεστά, το φορμάκι χουχουλιαστό, τα πάνινα στολίδια μαλακά που σου ερχεται να τα φάς και η καρτούλα με τον Αη Βασίλη και τις ευχές τόσο χαρούμενη όσο και συγκινητική!
Σ' ευχαριστούμε πολύ θεία Ευγενία! Ανυπομονώ να σε γνωρίσω!!!  Καλά Χριστούγεννα και σε σένα!

Μέρες ξεκούρασης...

Πω πωωω!!! Πήγε 23 του μήνα! Πως περνάει έτσι ο καιρός; Κι εγώ ακόμα εδώ μέσα… Έχω μέρες να σας γράψω, το ξέρω… μην μου γκρινιάζετε όμως!!! Αρκετά μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι με τη στάση που έχω πάρει στην κοιλίτσα της μαμάς.
Πριν από 15 μέρες περίπου είδα και πάλι το μπαμπά και τη μαμά στην τηλεόραση. Ναι καλέ, αλήθεια λέω. Όποτε πάνε στο γιατρό, με βλέπουν και τους βλέπω, φανταστείτε σαν να κάνουμε chat με κάμερα με τη μόνη διαφορά ότι εμένα δε με ακούνε που τους μιλάω, ενώ εγώ τους ακούω. Μάλλον θα έχει χαλάσει το μικρόφωνό μου, δεν εξηγείται αλλιώς.
Και ενώ ετοιμαζόμουν σιγά σιγά να βγω από την κοιλιά της μαμάς, να δω κι εγώ τι επιτέλους συμβαίνει εκεί έξω και πως είναι ο αληθινός κόσμος, ο γιατρός και η μαμά συνωμότησαν (τους άκουσα σας λέω με τα ίδια μου τα αυτιά) να μη με αφήσουν να βγω γιατί λέει είμαι ακόμα μικρούλης (1.300 γρ. περίπου). Και όχι μόνο δεν με άφησαν να βγω, αλλά είπε και στη μαμά να μη με πηγαίνει ούτε βόλτα! Άντε μέχρι την τουαλέτα και πάλι πίσω… μα βόλτα είναι αυτή;;;
Έτσι λοιπόν μείναμε 15 μέρες ξαπλωμένοι και οι δυο, αλλά να σας πω την αλήθεια δε με χάλασε. Ακούγαμε μουσικούλα και χαλαρώναμε, βλέπαμε τηλεόραση (δεν χάνουμε επεισόδιο από το Master Chef, θα γεννηθώ και θα με βάλουν κατευθείαν να τους μαγειρεύω), διαβάζαμε βιβλία, ερχόταν κόσμος και μας έβλεπε και το σημαντικότερο είναι ότι η μαμά είχε πολύ χρόνο να μου μιλάει, να μου τραγουδάει και να με χαϊδεύει στα ποδαράκια, στην κοιλίτσα και στο κεφαλάκι! Γι’ αυτό κι εγώ είπα να αναβάλω για λίγο ακόμα τη γέννησή μου, αφού περνάω καλά εδώ μέσα!
Το προηγούμενο Σάββατο ξαναπήγαμε στο γιατρό και ξαναείδα το μπαμπά και τη μαμά σε κείνη την τηλεόραση που σας έλεγα. Δίπλα στον μπαμπά μου όμως καθόταν μια άλλη κυρία με σγουρά φουντωτά μαλλιά, είναι λέει θεία μου. Τι σημαίνει άραγε θεία;
Α! Δεν σας είπα! Μου ψώνισαν και τα πρώτα μου ρουχαλάκια. Επιτέλους, γιατί είχα αρχίσει να αγχώνομαι μην γεννηθώ και δεν έχω τι να φορέσω… κι έρχεται και χειμώνας! Να ένα από τα φορμάκια μου, το αγαπημένο μου, με τον ταρανδούλη. Αν γεννηθώ μέσα στις γιορτές και το φορέσω, σίγουρα θα είμαι ένας κούκλος και θα κάψω καρδιές! Το νου σας κορίτσια!!!

Να και τα πρώτα μου παιχνιδάκια: δυο ArGoodakia από τα Goodys,  για να βοηθήσουμε και τα παιδάκια που έχουν ανάγκη! Δεν είναι τέλεια;

Με επανασταστική διάθεση

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι τι να συμβαίνει εκεί έξω, στον δικό σας κόσμο. Να... σήμερα, στα καλά καθούμενα, η μαμά και ο μπαμπάς άρχισαν να τραγουδάνε μαζί κάτι τραγούδια διαφορετικά από αυτά που μ' έχει συνηθίσει η μαμά μέχρι τώρα. Συχνά η μαμά μού βάζει και ακούω ήρεμη, απαλή μουσική (μάλλον επειδή ζουζουνίζω πολύ μέσα στην κοιλιά της και θέλει να με ηρεμήσει λιγάκι). Σήμερα όμως τα τραγούδια τους ήταν κάπως...πώς να το πω... κάπως ξεσηκωτικά, επαναστατικά αλλά δεν μου έμοιαζαν και πολύ χαρούμενα! Αισθανόμουν ότι κάτι ήθελαν να πουν, κάποιο νόημα είχαν, αλλά είμαι ακόμη πολύ μικρούλης φαίνεται για να συλλάβω το νόημά τους!
Κάτι άλλο που με έχει βάλει σε σκέψεις τις τελευταίες μέρες είναι μήπως ταλαιπωρώ και κουράζω πολύ τη μαμά μου, κι αυτό το λέω γιατί κάποιοι καλοί κύριοι και κυρίες που συναντούν τη μαμά μου στις βόλτες μας τελευταία της εύχονται "Καλή λευτεριά". Γιατί άραγε; Τι είναι αυτό που της στερεί την ελευθερία της; Μήπως εγώ; Μα δε νιώθω ότι της είμαι βάρος (σιγά... 1κιλό τι βάρος είναι άλλωστε!). Αν αναλογιστώ ότι η μαμά μου μιλάει τρυφερά και με χαϊδεύει κάθε φορά που εγώ τεντώνομαι και απλώνομαι γιατί πιάστηκα στριμωγμένος εδώ μέσα...τότε δεν νομίζω ότι η στέρηση της ελευθερίας της έχει καμία σχέση με μένα! Γιατί άραγε οι μεγάλοι να δίνουν μια τέτοια ευχή...; Μάλλον με την απορία θα μείνω, για την ώρα τουλάχιστον!

Η εκδίκηση

Χθες η μέρα κύλισε πολύ ήσυχα... Δεν την μπορώ τόση ησυχία κλεισμένος εδώ μέσα! Προτιμώ τις φωνές και τις φασαρίες, τουλάχιστον έτσι ξέρω ότι έχω παρέα, δεν βλέπω που δεν βλέπω τίποτα μέσα σε αυτό το σκοτάδι, τουλάχιστον να ακούω κάτι. Κατά διαστήματα ακούγονταν κάτι φωνούλες, αλλά μάλλον ήταν η τηλεόραση που έβλεπε η μαμά (κακιά συνήθεια που την έχει να μην την δυναμώνει μπας και με ξυπνήσει!) Άσε που όλη σχεδόν τη μέρα ούτε μια κούνια-μπέλα δεν με έκανε (θα είχε ριζώσει φαίνεται στον καναπέ!). Έτσι και γω για να πάρω την εκδίκηση μου άρχισα να διαμαρτύρομαι σκουντώντας και κλωστώντας ότι έβρισκα μπροστά μου! Τώρα που ψήλωσα μπορώ να δίνω δυνατότερες κλωτσιές! Κάτι κατάφερα όμως, γιατί μετά από λίγο η μαμά σηκώθηκε από τον καναπέ και με πήγε σε ένα μέρος με πολλά νερά και πουλάκια που κελαηδούσαν μελωδικά! Δεν πρέπει να ήταν μακρυά από το σπίτι όμως, δυο βήματα μου φάνηκε πως έκανε... Όπως και να χει, εμένα μου άρεσε αυτό το μέρος...ειδικά τα πουλάκια με τη μελωδική φωνούλα τους! Στα πρώτα γενέθλιά μου θα πω στον μπαμπά μου να μου πάρει δώρο ένα κόκκινο καναρίνι! Κάτι έχει πάρει το αυτί μου (και μη νομίζετε ότι κρυφακούω τη μαμά και τον μπαμπά όταν συζητούν, τυχαίο ήταν) ότι αρέσουν και στον μπαμπά τα καναρίνια και ειδικά τα κόκκινα...οπότε δεν νομίζω να μου το αρνηθεί!

Μουσική για Έμβρυα και Μωρά!!!

Τώρα πρέπει να ακούω κλασική μουσική λένε οι ειδικοί! Ποιοί είναι οι ειδικοί; Πάντως όχι εσύ τσιγκούνη!!! Κανονικά έπρεπε να ρωτήσεις: "Πού βρίσκει κανένας τέτοια μουσική να πάω να σου φέρω!!!" Αλλά τι να περιμενει κανείς από σένα! Ευτυχώς που υπάρχει και το youtube!!!
Κοίτα κι άκου να μαθαίνεις!!!

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Καλημέρα σε όλους! Σήμερα η μαμά μου έκλεισε και το 2ο τρίμηνο εγκυμοσύνης και μπήκε στο 3ο! 1η μέρα του 7ου μήνα και ήδη νιώθω μεγαλύτερος! Γιατί λέω μεγαλύτερ-ος; Μα καλά! Μη μου πείτε πως δεν ξέρετε ήδη ότι είμαι αγόρι!!! Εδώ έχει βουήξει ο κόσμος! Εσείς που ζείτε; Τέλος πάντων, σας αφήνω, πάω να βρω ένα μέρος να χαράζω τις μέρες... από σήμερα αρχίζω την αντίστροφη μέτρηση! Ένας πανέμορφος κόσμος με περιμένει! Τι είπατε; Προβλήματα; Δυσκολίες; Άγχος; Άμα δεν σας αρέσει, ελάτε να ανταλλάξουμε! Να βγω εγώ εκεί έξω με τις παρέες σας, με τους μεζέδες σας, με τις εκδρομές σας, με τα ηλιοβασιλέματά σας, με τα αστεία και τις πλάκες σας και εσείς ελάτε εδώ να στριμωχτείτε, να κολυμπάτε όλη μέρα σε ένα ζωμό με γεύση ό,τι αηδία τρώει η μάνα σας, να μη βλέπετε τίποτα και να ακούτε μόνο τις φλέβες, την καρδιά και τα έντερα του 'ξενιστή' σας και όποτε αποφασίζει η 'υστερική με την καθαριότητα' μάνα σας να δει και λίγη τηλεόραση, εσείς να προσπαθείτε μόνο από τον ήχο να καταλάβετε τι γίνεται στο νησί και στο master chef! Έρχεστε; Τι; Δεν έρχεστε; Καλά το φαντάστηκα!!! Πάψτε λοιπόν υποκριτές να γκρινιάζεται και κάντε τόπο! Έρχομαι!!!

Υ.Γ. Μανούλα μη με παρεξηγείς! Μια χαρά είμαι εδώ μέσα... έτσι για να κάνω εντύπωση στις γκόμενες τα λέω και να 'την πω' σε κανένα γερο-γκρινιάρη! Σε αγαπάω!!!